Sinds Rusland Oekraïne is binnen gevallen voel ik me nietig. Ik besef opeens hoe snel mijn leven kan weggevaagd worden. Zoals het al is verdwenen voor menige burger of soldaat in die regio, kan het bij een grotere escalatie ook gebeuren daar waar ik woon, in de hoofdstad van de EU en de NAVO.
Het roept daarnaast ook pijn uit mijn verleden op, de pijn van niets te betekenen voor belangrijke personen, toen ik opgroeide als kind. In de ogen van de agressor in dit conflict heeft een mensenleven immers amper waarde, en ben ik in mijn beleving dus opnieuw aan willekeur overgeleverd.
In deze chaos van mijn gevoel baan ik me nu een weg. Steunend op mijn bestaan als levend wezen, verdiep ik mij in de talenten die me gegeven zijn. Zorg dragend voor die oude kwetsuur in mij, geef ik ze haar juiste plaats in mijn leven in deze periode. Nederig aanvaardend dat ik geen macht heb over de toekomst, kies ik om mijn leven vandaag te leiden volgens wie ik ben en in overeenstemming met mijn waarden.