Iemand heeft recentelijk Salman Rushdie meermaals met een mes gestoken, een moedwillige daad om een specifieke persoon te kwetsen. Het lezen in de krant over die daad bracht pijn in mij naar boven, ik voelde me door de inhoud van dat artikel gekwetst.
Het gaat echter over een ander soort kwetsuur, een uit mijn verleden, waarvan de pijn door die tekst terug gewekt werd. In essentie is dat wat woorden soms met ons kunnen doen. Wanneer ze ons kwetsen, zijn het niet de woorden zelf, maar iets wat ze in ons oproepen.
Ik heb geleerd dat bevrijding van pijn begint bij het erkennen van dat feit, dat iets in ons geraakt wordt door sommige woorden, en dan dat iets nauwkeurig te benoemen en verder te doorgronden. Daarna kunnen we een pad gaan om met de onderliggende pijn te werken, zeker indien die in de weg staat van de realisatie van ons leven.
Woorden, teksten of boeken censureren of schrijvers van beledigende woorden aanvallen heeft nog nooit iemand verlost van onderliggende pijn, het kluistert hooguit anderen, en veroorzaakt daar nog meer pijn. Zulke daden zullen ons niet bevrijden, ze geven ons hooguit een (tijdelijke) illusie dat de pijn er niet is omdat we ze niet onder ogen zien.
Ik reik de hand aan ieder die zijn kwetsbaarheid onder ogen durft te komen, want dat is de ware weg naar bevrijding van pijn. Ik heb mogen ervaren dat er veel mensen zijn die ons dan willen ontvangen en begeleiden op deze weg naar meer menswording en heling.